بر اساس قانون مدنی هر کدام از والدین (پدر و مادر) که کودک تحت حضانت و سرپرستی او نیست، حق ملاقات کودک خود را دارد. تعیین زمان و مکان ملاقات و سایر جزئیات مربوط به آن، در صورت اختلاف بین والدین با دادگاه می‌باشد. با توجه به این ماده، هر یک از والدین این حق را دارند که در فواصل معین با کودک خود ملاقات کنند و حتی فساد اخلاقی مادر یا پدر هم باعث نمی‌شود از ملاقات او با فرزندش جلوگیری شود، بلکه تدارکات لازم برای ملاقات در محیط مناسب و با حضور اشخاص مورد اعتماد مهیا خواهد شد.

اگر پدر یا مادر به دفعات و چندین بار مانع ملاقات مادر با فرزندان شود، مادر می‌تواند موضوع سلب (گرفتن) صلاحیت پدر برای نگهداری از فرزندان را در دادگاه مطرح نماید.

توافق در ملاقات فرزند پس از طلاق و جدایی

در صورتی که میان پدر و مادر درباره مدت ملاقات و نحوه آن توافق شده باشد، بر اساس همان توافق عمل می‌شود. اما در صورت نداشتن توافق، دادگاه در حکم خود مدت ملاقات و نحوه آن را برای کسی که حق حضانت فرزند را ندارد، تعیین می‌نماید.

معمولاً دادگاه‌ها یک روز یا دو روز از آخر هفته را برای ملاقات با فرزند اختصاص می‌دهند و گفته می‌شود ملاقات بیش از این با شخصی که حضانت و سرپرستی را به عهده ندارد، موجب اختلال در حضانت و دوگانگی در تربیت کودک می‌شود.

سلب (گرفتن) کلی حق ملاقات فرزند

سلب کلی حق ملاقات از پدر یا مادری که حضانت به عهده او نیست برخلاف قانون مدنی است و دادگاه نمی‌تواند به آن حکم بدهد.

با این حال اگر ملاقات با پدر یا مادری که حضانت به عهده او نیست واقعاً برای مصلحت کودک مضر باشد، دادگاه می‌تواند زمان‌های ملاقات را طولانی‌تر کند، مثلاً به جای هفته‌ای یک بار، ماهی یک بار یا هر شش ماه یک بار تعیین کند یا ملاقات با حضور اشخاص ثالث (سوم) باشد.

تنها با حکم دادگاه می‌توان مانع از ملاقات پدر یا مادری که حضانت بر عهده‌ی او نیست شد. البته زماني كه ملاقات خطر جاني براي فرزند داشته باشد و پدر يا مادر حالت خطرناك رواني داشته باشند، براي جلوگيري از صدمه به فرزند، مي‌توان با حكم دادگاه مانع از ديدار يكي از والدين (پدر و مادر) كه دچار چنين مشكلي هستند، شد.